Objawy i przyczyny cukrzycy. Kompletny poradnik Diabetyka
Poniedziałek, 30 grudnia 2024
Cukrzyca to choroba, schorzenie, które związane jest z wydzielaniem insuliny, czyli hormonu, który produkowany jest przez trzustkę. Cukrzyca jest chorobą, która może występować z dwóch kluczowych powodów. Z tego względu wyróżnia się cukrzycę typu 1 oraz typu 2. Co to jest cukrzyca i co powoduje cukrzycę?
Cukrzyca to choroba metaboliczna, która spowodowana jest patologicznym wydzielaniem lub działaniem insuliny, która jest hormonem. Jak rozpoznać cukrzycę? Cukrzyca typu 2 początkowo wcale nie musi wywoływać żadnych objawów. Dopiero przy profilaktycznych badaniach może zostać rozpoznany podwyższony poziom glukozy we krwi. Ten typ występuje szczególnie w wieku dojrzałym. Cukrzyca typu 1 jest cukrzycą pierwotną, która uaktywnia się w młodym wieku.
Najczęstsze sygnały jakie mogą zostać zauważone przez chorą osobę, to przede wszystkim wzmożone zmęczenie, senność, częste oddawanie moczu oraz apatia. Mimo wzmożonego apetytu zauważalny jest spadek wagi oraz zaburzone widzenie. Czynniki ryzyka zapadnięcia na cukrzycę uzależnione są ściśle od jej typu.
To choroba autoimmunologiczna, gdyż to organizm sam atakuje komórki trzustki. Z tego powodu narząd nie jest w stanie sam wyprodukować insulinę, która jest kluczowa w metabolizmie cukrów w organizmie. Skutkiem tego jest hipoglikemia, czyli zbyt niska ilość cukru we krwi. Na tę chorobę zapadają młode osoby, głównie między 10 a 12 rokiem życia. Zdarza się, że choroba może uaktywnić się już w okresie niemowlęcym lub nawet po 30 roku życia. W przypadku tego typu niezbędna jest właściwa dieta, która będzie kontrolować poziom cukru. Polega to na sprawdzaniu kaloryczności każdego zjedzonego produktu. Nie zawsze jest to jednak możliwe, dlatego lepiej jest skorzystać z diety ułożonej przez dietetyka.
To choroba metaboliczna, która dotyka osoby w wieku dorosłym. Wyróżnia się ona wysokim stężeniem glukozy we krwi oraz opornością na insulinę i jej względnym niedoborem. Odróżnia się od typu 1 tym, że faktycznie brak jest insuliny, co skutkuje uszkodzeniem wysp Langerhansa w trzustce. Jest to najpopularniejsza forma cukrzycy, której zachorowalność wzrasta wraz z wiekiem. Specjaliści uważają, że otyłość jest główną przyczyną cukrzycy typu 2, wśród tych którzy posiadają genetyczne uwarunkowania do jej rozwoju.
Co to właściwie oznacza, że cukrzyca jest insulinozależna? Cukrzyca ta jest bowiem uzależniona od podawania insuliny. Jest to warunek konieczny do utrzymania organizmu przy życiu, gdyż nie jest możliwe naturalne jej wyprodukowanie. Insulina może być także podawana u kobiet ciężarnych. Na tem moment można zakupić insulinę o różnym działaniu, który umożliwia indywidualne dawkowanie. Insulina ze względu na swoją strukturę może być podawana wyłącznie podskórnie.
Analogicznie do wspomnianej cukrzycy, która uzależniona jest od podawania insuliny, cukrzyca insulinoniezależna nie wymaga podawania tego hormonu. Ten typ cukrzycy wywołuje niedostateczną produkcję insuliny przez komórki beta przy równoczesnej insulinooporności. Leczenie tego typu polega w głównej mierze na obniżaniu poziomu glukozy we krwi oraz utrzymywaniu jej na bezpiecznym poziomie. Aby zapobiec rozwojowi cukrzycy, która ma zdolność do uaktywnienia się ze względu na predyspozycje genetyczne, podaje się leki przeciwcukrzycowe, które mają hamować przyczyny oraz objawy choroby.
Cukrzyca może się także pojawić w trakcie ciąży, jako skutek zaburzonej gospodarki hormonalnej. Jak podają statystyki, dotyka ona ok. 10% kobiet, które są w ciąży. Cukrzyca u ciężarnej bardzo często po porodzie całkowicie zanika. Mimo to, w trakcie ciąży może być ona niebezpieczna zarówno dla matki jak i dziecka. Konieczne jest wdrożenie odpowiedniego leczenia. Objawami mogą być: nadmierne pocenie się, zaburzenie widzenia, zmęczenie, mdłości, częste infekcje pęcherza, pochwy oraz skóry. Sprawdzenie poziomu cukru we krwi to obowiązek każdej ciężarnej. Nieleczona cukrzyca w ciąży może doprowadzić do tragicznych skutków, np.: poronienia, porodu przedwczesnego, zwiększonej ilości płynu owodniowego.
Najczęściej zauważalne objawy cukrzycy to przede wszystkim senność, zmęczenie oraz apatia. Chory odczuwa wzmożoną potrzebę uzupełniania płynów, co przyczynia się także do częstego oddawania moczu. W ciągu 24h jest w stanie wypić nawet kilka litrów płynów. Co więcej, zauważa się znaczne pogorszenie widzenia oraz zły stan skóry. Diabetyk nie rzadko cierpi również na infekcje intymne. Zdarzają się napady głodu, a także szybki proces chudnięcia.
Znaczny apetyt i utrata wagi
Spadek aktywności psychofizycznej (u dzieci brak ochoty na zabawę)
Nieprzyjemny zapach z ust
Mdłości, bóle brzucha
Rozdrażnienie, niekiedy wybuchy agresji
Zajady w kącikach ust
Śpiączka
Drażliwość, apatia
Sucha swędząca skóra,
Chudnięcie mimo wzmożonego apetytu
Mrowienie i drętwienie w stopach
U mężczyzn zaburzenia erekcji, u kobiet zapalenia pochwy
Zakażenia grzybicze i drożdżakowe
Wielomocz
Zawroty głowy
Skłonność do zaczerwienień
Wypryski, wrażliwość na zadrapania
Ze względu na typ cukrzycy wyróżnia się inne przyczyny jej pojawienia się. W przypadku cukrzycy typu 1. są to zazwyczaj częste infekcje w dzieciństwie, stan przedrzucawkowy w czasie ciąży, występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Jeśli chodzi o przyczyny jakie mogą wywołać cukrzycę typu 2. są to: błędy żywieniowe, siedzący tryb życia, brak aktywności fizycznej, wysoki poziom cholesterolu, nadwaga, otyłość, cukrzyca w rodzinie, choroby układu krążenia, a także nadciśnienie tętnicze.
Pierwsze badanie jakie należy przebyć aby dowieść ewentualnej cukrzycy jest pomiar cukru we krwi. Wskazaniem do zdiagnozowania może być hipoglikemia lub hiperglikemia. Obecność cukrzycy wskaże glikemia, która przekroczy normę podczas badania. Inne testy jakie warto wykonać to oznaczenie ciał ketonowych we krwi oraz oznaczenie glukozy we krwi.
Leczenie cukrzycy zależne jest od jej typu. W przypadku cukrzycy insulinozależnej niezbędne jest podawanie insuliny, gdyż organizm sam nie jest w stanie jej wyprodukować. Choroba ta jest nieuleczalna, co wiąże się z dożywotnim podawaniem hormonów. Leczenie cukrzycy insulinoniezależnej wiąże się przede wszystkim z wdrożeniem aktywności fizycznej oraz diety niskoglikemicznej, aby zmniejszyć stężenie glukozy we krwi.
Zarówno cukrzyca typu 1 jak i typu 2 niesie za sobą obowiązek zmodyfikowania obecnej diety. Jak wiadomo cukier pochodzi z węglowodanów, które pobierane są z posiłków. Chorzy, którzy borykają się z cukrzycą typu 2. muszą ograniczyć ilość spożywanych węglowodanów, zaś chorzy na cukrzycę typu 1. powinni przyzwyczaić się do przeliczania spożywanych węglowodanów. Celem każdego diabetyka powinno być kontrolowanie wielkości porcji poszczególnych posiłków oraz kontrolowanie ilości spożywanych węglowodanów w posiłkach. Zalecane jest także unikanie długich przerw pomiędzy posiłkami, a także ograniczenie przyjmowania pokarmów, które zawierają cukry proste (np.: owoce) oraz cukry dodane (np.: słodycze, soki owocowe).
Komentarze (0)
Zostaw komentarz